در همین لحظه خیلی کودکان هستند که به کمک نیاز دارند اما نه کسی آنها را بخوبی می شناسد که برایشان کاری کند و نه دوست و آشنایی دارند که برایشان نامه ای در اینترنت بنویسد و پولی جمع کند. زمان برای نیازمندان طولانی می شود. این اتفاق نه در این لحظه که در هر لحظه رخ می دهد.
چرا مهربانی ما به آه دیگران وابسته باشد؟ آیا اینقدر از واقعیت دنیا دوریم که نمی دانیم در هر لحظه هزاران آدم به کمک نیازمندند؟ چرا باید حق گرفتنی باشد و نه دادنی؟ چرا سر کیسه هایمان با ناله های دیگران شل شود؟ و سوال مهمتر این است که آیا این مقدار پول (هر چقدر که گزاف باشد) تا چه مدت می تواند دردهای یک نفر را آرام کند؟ آیا دیگران به پول محتاج ترند یا به مهارت؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر